Sanatorium Wielka Pieniawa

Sanatorium łączy w sobie strefę hotelową, wypoczynkową z leczniczą, uzdrowiskową (jest połączone z nowoczesnym Zakładem Przyrodoleczniczym).

historia

Budowę Nowego Domu Zdrojowego (bo tak się niegdyś nazywał) podjęła firma Andreasa Ernsta z Kłodzka - architekta i mistrza budowlanego w 1905 r. Już 20 czerwca 1906 r. supernowoczesny jak na owe czasy obiekt uroczyście otwarto, a następnego dnia podłączono do niego elektryczność. Wysmakowana, świetnie zaprojektowana fasada budynku stała się klasyczna dla dopiero co określonego stylu “sanatoryjnego” z elementami modnej wtedy secesji. Dom Zdrojowy miał 130 pokoi, 60 kabin kąpielowych, obsługiwały je nowoczesne dźwigi i windy. Bardzo dobrze prosperujący i znany coraz szerzej (nie tylko w Niemczech) Dom Zdrojowy po wybuchu I wojny światowej został przekształcony w szpital wojskowy, ale już po roku wznowił działalność zgodną ze swym przeznaczeniem. W 1925 r. do zachodniego segmentu obiektu dobudowano Zakład Przyrodoleczniczy. Podczas II wojny światowej polanicki kurort stał się ośrodkiem rekonwalescencji dla niemieckich żołnierzy. W nowych realiach, w 1946 r. Dom Zdrojowy został uznany za relikt historii – „hotel dla klasy posiadającej” i przekształcono go w sanatorium kardiologiczne dla „mas pracujących”. W sanatorium było 240 łóżek. Panujące przez długie powojenne lata przekonanie o naszej tymczasowości na tych ziemiach sprawiło, że Dom Zdrojowy, podobnie jak wiele nawiązujących do niego pensjonatów (szczególnie przejętych przez FWP), mocno podupadł. Podjęty po niewczasie remont zakończył się w 1968 r., a efektem było zupełne pozbawienie południowej fasady jej poprzedniego szyku i elegancji. Dopiero na początku XXI w. obiekt odzyskał dawną rangę, stając się wielofunkcyjną „fabryką zdrowia i relaksu”, wabiącą także obcokrajowców.