Pijalnia Zdrojowa

Traktowano go jako obiekt tymczasowy, bo już w latach 1910-11 pod kierownictwem architektów Felixa Wildego i Paula Rothera powstał okazały, wielofunkcyjny gmach Łazienek Heleny. Ze względu na różnorodne przeznaczenie jego pomieszczeń, budowniczowie nadali mu wygląd znacząco różniący go od pobliskiego Domu Zdrojowego. Umieszczenie na dorzecznym stoku sprawiło, że bardziej zróżnicowana fasada zachodnia (od strony parku) jest parterowa, zaś przeciwległa, aż trzykondygnacyjna. Fasadę zachodnią, reprezentacyjną, ożywia neoklasycystyczny z elementami secesji portyk wejściowy. Masywną kopułę nad wejściem naśladuje sklepienie właściwej pijalni Wielkiej Pieniawy, z której przechodzi się do hali spacerowej, o stumetrowej długości. Na jej podium podczas niepogody odbywały się koncerty i występy teatralne, toteż po przeszkleniu jej po 1933 r. nazwano to pomieszczenie (niesłusznie) salą koncertową. Pomieszczenia obok wykorzystano na urządzenie sklepików i czytelni. Po II wojnie światowej w części z nich mieściły się biblioteki oraz Uzdrowiskowy Dom Kultury. Na piętrze budynku urządzono 60 pokoi dla kuracjuszy, którzy w przyziemiu mogli korzystać z aparatury rentgenowskiej, gabinetów lekarskich i 40 kabin kąpielowych. Obecnie w części hali spacerowej mieści się kawiarnia i sklepiki, zaś w dawnej części hotelowej, na piętrze, ulokowano biura Zarządu Uzdrowisk Kłodzkich. Pierwotną funkcję zachowały pomieszczenia południowej części budynku: nadal jest tu sala konferencyjna, a kawiarnia Zdrojowa kontynuuje tradycje swojej poprzedniczki.

Pierwotne szklane dekoracyjne ujęcie Wielkiej Pieniawy zaprojektował i sporządził polanicki malarz, rzeźbiarz i grafik Klaus Koppel, zaś obecne znacznie okazalsze, jest autorstwa, także miejscowego artysty, Stefana Sadowskiego.